Sformułowano dwie hipotezy badawcze: 1. Doświadczanie koordynacji z drugą osobą w obszarze, aspekcie bezpośrednio związanym z tym, czego dotyczy interakcja, wpływa na pozytywne nastawienie wobec tej osoby. 2. Doświadczanie koordynacji z drugą osobą w obszarze, aspekcie niezwiązanym bezpośrednio z istotą interakcji wpływa na pozytywne nastawienie wobec tej osoby w stopniu znacznie słabszym. Badaniem objęto 80 studentów Szkoły Wyższej Psychologii Społecznej. W próbie znalazło się 60 kobiet i 20 mężczyzn w wieku od 19 do 35 lat. Jako narzędzie badawcze wykorzystano program Kanion, opracowany na potrzeby badania; za jego pomocą precyzyjnie manipulowano stopniami koordynacji wykonywanego zadania. Na podstawie analizy wariancji stwierdzono istotną zależność wyników kwestionariusza od efektu głównego koordynacji ruchu. Wysoka koordynacja skutkowała tym, że średnia ocena pozytywnego nastawienia była istotnie wyższa niż wtedy, kiedy koordynacja ruchu była na niskim poziomie. A zatem bardziej lubiana okazywała się osoba w warunku wysokiej koordynacji ruchu. Pozostałe wyniki badania – zgodnie z hipotezami – okazały się nieistotne. Na ocenę drugiej osoby nie miała wpływu koordynacja koloru. Ponadto na czas wykonania zadania nie miała wpływu koordynacja koloru – w grupie osób wykonujących zadanie z najniższą koordynacją ruchu z komputerem. Potwierdzono istnienie związku na granicy istotności statystycznej między koordynacją zmiany koloru z czasem wykonania zadania – w warunku, w którym występowała wysoka koordynacja ruchu komputera z badaną osobą.