Badanie przeprowadzono w celu opisu procesu dezintegracji więzi w rodzinie adopcyjnej, którego następstwem było rozwiązanie stosunku przysposobienia dziecka. Przedmiot analizy stanowiło 109 spraw o rozwiązanie przysposobienia z lat 1970-1993 w ówczesnych województwach częstochowskim i katowickim, a także 32 przypadki rozstrzygane w latach 1999-2002 w województwie śląskim. W wyniku przeprowadzonego badania stwierdzono, że w przypadku 73,3% rodzin, które wykazały nieprawidłowość w funkcjonowaniu, przysposobienie zostało orzeczone przed ukończeniem przez dziecko siódmego roku życia. Zgromadzony materiał pozwolił ustalić również, że najwięcej dzieci wcześniej przebywało w placówkach opiekuńczo-wychowawczych (37,7%), 14,8% osób wychowywało się u samotnej matki, 25,2% w rodzinie przysposabiającego jako naturalne dziecko drugiego małżonka, 6,7% przebywało u rodziców naturalnych (do momentu objęcia pieczy przez rodzinę adopcyjną), 7,4% w rodzinie przysposabiającego, ustanowionej wcześniej rodziną zastępczą, a 8,1% przebywało u krewnych dalszego stopnia. Ponadto ujawniono, że wśród 135 spraw dotyczących powództwa o rozwiązanie prawomocnego orzeczenia o adopcji dziecka dominowały sprawy odnoszące się do osób małoletnich (50,3%). Okazało się również, że niezależnie od wieku adoptowanych dzieci stroną żądającą rozwiązania adopcji w 94% byli przysposabiający. Zgodnie ze zgromadzonym materiałem ustalono, że skierowanie wniosku do sądu było spowodowane przede wszystkim rozwodem i zerwaniem więzów emocjonalnych w układzie rodziny adopcyjnej, śmiercią jednego z rodziców adopcyjnych, dezawuacją rodziców adopcyjnych wynikającą z szokującego ujawnienia faktu, że dziecko nie jest ich naturalnym potomkiem, lub ingerencją rodziców naturalnych w intymne życie rodziny adopcyjnej.