Głównym założeniem podjętych działań empirycznych było zbadanie: warunków emancypowania się nauczyciela jako podmiotu reformy edukacji oraz szans realnego reformowania edukacji z zastosowaniem kategorii dystansu władzy u nauczycieli. Przeprowadzone badania oparto na dwóch hipotezach badawczych: sukces reformatorski wpisany jest w proces emancypowania się nauczyciela; proces emancypowania się jest związany z uznawanym dystansem władzy. Sformułowano trzy pytania (w celu ustalenia wskaźnika dystansu władzy): czy częstym zjawiskiem jest – z punktu widzenia nauczycieli – obawa przed przeciwstawieniem się przełożonym, jaki jest styl podejmowania decyzji przez przełożonych oraz jaki styl podejmowania decyzji przez przełożonych preferowany jest przez nauczycieli. Badania przeprowadzono na grupie nauczycieli, którzy dokształcają się w swoim zawodzie. Badania dowiodły, że istnieją zagrożenia dotyczące procesu reformowania, związane z rosnącym wskaźnikiem dystansu władzy wśród nauczycieli: albo jest to posłuszne (czasem bezrefleksyjne) wypełnianie poleceń przełożonych, albo całkowity sprzeciw wobec ich zdania.