Sformułowano następujące pytania badawcze: Jaki jest poziom wiedzy i umiejętności badanych nauczycieli na temat dysleksji rozwojowej? Jaki jest emocjonalny stosunek badanych do uczniów ze specyficznymi trudnościami w uczeniu się? Jakie zachowania deklarują badani wobec uczniów ze specyficznymi trudnościami w nauce? W badaniu wzięło udział 98 nauczycieli wczesnej z edukacji pracujących w Warszawie. W badanej próbie były same kobiety w wieku od 20 do 50 lat. 51% respondentek posiadało wyższe wykształcenie z przygotowaniem pedagogicznym, a 49% legitymowało się wyższym wykształceniem zawodowym z przygotowaniem pedagogicznym. 98% nauczycielek było zatrudnionych w jednej placówce w pełnym wymiarze godzin. 47% badanej próby stanowiły stażystki, nieco ponad 14% nauczycielki kontraktowe, blisko 23% mianowane, a 16% dyplomowane. 78% badanych deklarowało uczestnictwo w kursach poświęconych dysleksji rozwojowej. Jedna piąta nauczycielek jednak do tej pory w takich szkoleniach nie brała udziału. W samoocenie 6% badanych ich wiedza na temat dysleksji rozwojowej była wystarczająca, a zdaniem 6% gruntowna. W opinii 12% respondentek ich wiedza o dysleksji rozwojowej była mała albo ograniczona. 65% nauczycielek deklarowało, że wiedzę na ten temat czerpią z dostępnej literatury, 14% poprzez własne doświadczenie, 51% od innych nauczycieli, 51% poprzez udział w szkoleniach i kursach, a 63% z internetu (TIK). Do symptomów ryzyka dysleksji u uczniów klas 0-III szkoły podstawowej 53% nauczycielek zaliczyło trudności w czytaniu i pisaniu, 22% mylenie liter, 12% błędy ortograficzne, 12% mylenie lewego i prawego kierunku i in.