Badanie przeprowadzono w celu weryfikacji następującej hipotezy: Aktywność fizyczna podejmowana przez młodocianych więźniów wpływa na poziom nasilenia u nich skłonności agresywnych. Wpływ ten jest zróżnicowany w zależności od rodzaju aktywności fizycznej. Do zebrania materiału badawczego posłużono się metodą eksperymentu ex post facto. Wykorzystano także Inwentarz Psychologiczny Syndromu Agresji Z.B. Gasia. Teren badań stanowiły losowo dobrane zakłady karne (w Dębicy, Gorzowie Wlkp., Nowogardzie, Potulicach, Rawiczu, Sieradzu, Strzelinie oraz warszawskiej dzielnicy Białołęka). Dobór respondentów miał charakter warstwowy – w każdej placówce wyodrębniono po pięć grup (w zależności od rodzaju podejmowanej aktywności): 1) osoby uprawiające wyłącznie gry zespołowe (m.in. piłka nożna, siatkówka); 2) osoby uprawiające dyscypliny indywidualne (m.in. lekkoatletyka, gimnastyka); 3) osoby uprawiające tylko sporty siłowe (m.in. kulturystyka, wieloboje siłowe); 4) osoby uprawiające kilka różnych dyscyplin sportu; 5) grupa kontrolna – skazani nieaktywni fizycznie. Łącznie badaniem objęto 254 skazanych młodocianych (w tym 126 osób przebywających w zakładzie typu zamkniętego oraz 128 osób z zakładu typu półotwartego). W wyniku przeprowadzonego badania stwierdzono, że respondentów uprawiających gry zespołowe cechowały najniższe wskaźniki syndromu agresji (jednocześnie wykazano, że osoby te miały najwyższy poziom kontroli swoich agresywnych zachowań). Natomiast najwyższy poziom agresji odnotowano wśród badanych uprawiających kulturystykę.