Celem badania było określenie, w jaki sposób dzieci rozpoczynające edukację wczesnoszkolną określają emocje (uczucia, nastroje) innych osób wyrażone w formie komunikatów niewerbalnych, a także jakie dokonują się w zakresie werbalizowania i interpretowania emocji (uczuć, nastrojów) innych osób przez dzieci po rocznej edukacji szkolnej. Badanie składało się z dwóch etapów – pierwszy przeprowadzono wśród dzieci sześcioletnich i siedmioletnich, które rozpoczęły edukację w zerówce i klasie pierwszej, a drugiego pomiaru dokonano po upływie roku, a zatem w klasie pierwszej i drugiej szkoły podstawowej. W grupie pierwszej było 80 sześciolatków, a po roku 74. W grupie drugiej znalazło się 87 dzieci siedmioletnich, a po roku 82 ośmioletnich. Na podstawie wyników badania stwierdzono, że siedmiolatki bardziej adekwatnie potrafią określać stany emocjonalne ludzi. Zauważono jednak brak różnic na korzyść starszych dzieci w werbalizowaniu negatywnych stanów, które być może częściej wywołują u dzieci refleksje. Najwięcej trudności mieli badani z określeniem stanu chłopca unoszącego kciuk w geście OK. Na pytanie o to, co czuje chłopiec, poprawnie odpowiedziało 15% sześciolatków i 20,69% siedmiolatków. Niewiele dzieci także potrafiło poprawnie określić uczucia chłopca pokazującego kciuk skierowany ku dołowi. Stan osoby z zaciśniętym pięściami był różnorodnie interpretowany przez badanych – pozytywnie i negatywnie. Na podstawie wyników badania zauważono także, że dzieci w swoich wypowiedziach stosowały wykrzykniki dla odzwierciedlenia emocji i wywołania ich u rozmówcy.