Przedmiotem badania był problem samodoskonalenia nauczycieli. Badaniem objęto losowo wybranych 50 pedagogów zatrudnionych w łódzkich ogólnodostępnych szkołach podstawowych najniższego etapu nauczania. Do zebrania materiału badawczego wykorzystano metodę sondażu diagnostycznego z wykorzystaniem ankiety (pytania dotyczyły m.in. książek i czasopism wykorzystywanych w procesie nauczania przez respondentów, form samodoskonalenia czy oceny mnogości podręczników szkolnych na rynku wydawniczym). Na podstawie zgromadzonego materiału wykazano, że 83% ankietowanych posiadało wykształcenie wyższe pedagogiczne; 10% ukończyło studium nauczycielskie, a 8% uzyskało stopień licencjata. Pod względem specjalności 43% osób było absolwentami filologii polskiej, 40% – pedagogiki wczesnoszkolnej, 11% – pedagogiki kulturalno-oświatowej, 2% – historii, po 1% – geografii, chemii, matematyki i filologii rosyjskiej. W zakresie stażu pracy 80% stanowili pedagodzy z wieloletnim stażem pracy (do 20 lat pracy – 60%, do 30 lat – 18%). Zgodnie z uzyskanymi odpowiedziami stwierdzono, że tylko dziewięć osób podjęło studia podyplomowe (w tym dwie na logopedii, jedna – na surdopedagogice, cztery – na organizacji i zarządzaniu placówką oświatową, jedna – na informatyce). Jednocześnie ustalono, że wszyscy respondenci masowo brali udział w organizowanych różnorodnych kursach podnoszących ich kwalifikacje (m.in. kurs pomiaru dydaktycznego, kurs terapii pedagogicznej czy kurs uprawniający do kierowania wycieczkami i obozami). Ustalono ponadto, że 43% nauczycieli pozytywnie oceniało możliwość swobodnego wyboru podręcznika (negatywnej odpowiedzi udzieliło 39% osób, a brak zdania dotyczył 18%). Wśród wskazywanej literatury respondenci najczęściej podawali m.in.: S. Wlazło, Mierzenie jakości pracy szkoły; J. Rojewska, Grupa bawi się i pracuje; M. Jachimska, Scenariusze lekcji wychowawczych; A. Hodge, Szkoła rysunku i malarstwa.