Celem badania była diagnoza przyrostu liczby czytających pięciolatków w porównaniu z grupą dzieci czytających, którą wyłoniono w roku 1986 w ramach badań przeprowadzonych przez Instytut Pedagogiki byłej WSP w Opolu. W związku z założonymi celami powtórzono procedurę sprzed 10 lat; realizacja badania objęła dwa etapy: pierwszy, polegający na prawidłowym ułożeniu loteryjki wyrazowej, która składała się z czterech wyrazów (spośród 728 dzieci poprawnie zadanie wykonało 246 – w tym 171 pięciolatków oraz 75 czterolatków). Drugi etap (badanie właściwe) polegał m.in. na odczytaniu 30 wyrazów jedno- i dwusylabowych o prostej budowie fonetycznej. Teren badania stanowiło 28 przedszkoli, w których nie organizowano systematycznie zajęć z zakresu nauki czytania. Do zebrania materiału badawczego posłużono się także sondażem diagnostycznym wśród nauczycielek przedszkola (otrzymane wyniki miały posłużyć zgromadzeniu szczegółowych opinii na temat zagadnień z zakresu początkowej nauki czytania w wieku przedszkolnym). W wyniku przeprowadzonego badania stwierdzono, że liczba czytających pięciolatków w ciągu 10 lat wzrosła o 22,5%. Analiza danych pozwoliła wykazać, że w grupie czterolatków lepsze wyniki uzyskali chłopcy niż dziewczynki (odpowiednio 64,8 i 50,2), z kolei wśród pięciolatków wyższe rezultaty osiągnęły dziewczynki (77,7 i 72,0). Okazało się również, że wyniki najsilniej różnicowało środowisko dzieci (najwyższe rezultaty uzyskiwali respondenci z obszarów wielkomiejskich, najniższe natomiast z obszarów wiejskich). Na podstawie zgromadzonego materiału potwierdzono również zależność między wykształceniem rodziców a wynikami w nauce uczniów (im niższy poziom wykształcenia rodziców, tym mniej zadowalające osiągnięcia szkolne dzieci).