Badanie przeprowadzono w celu analizy porównawczej poczucia dumy narodowej Polaków i innych narodów. Analizę oparto przede wszystkim na raporcie autorstwa T.W. Smitha i L. Jarkko: National Pride: A Cross-national Analysis, który przygotowano w National Opinion Research Center (University of Chicago). Zbiory danych, będące podstawą powyższego opracowania, pochodziły z badań National Identity Study (NIS), które zrealizowano w ramach International Social Survey Programme (ISSP) w 1995 roku. Łącznie próba liczyła 28 456 respondentów z 23 krajów (w tym: Wielkiej Brytanii, Stanów Zjednoczonych, Niemców Zachodnich, Niemców Wschodnich, Austrii, Węgier, Włoch, Irlandii, Holandii, Norwegii, Szwecji, Czech, Słowacji, Słowenii, Polski, Bułgarii, Rosji, Nowej Zelandii, Kanady, Filipin, Japonii, Hiszpanii oraz Łotwy). W wyniku przeprowadzonego badania stwierdzono, że najwyższy poziom dumy narodowej wykazywali Amerykanie (kolejne miejsca zajęli obywatele Austrii, Kanady, Irlandii, Nowej Zelandii, Bułgarii, Japonii oraz Filipin). Wśród najczęściej wskazywanych argumentów uzasadniających poczucie dumy narodowej znalazły się: sport – 77%; sztuka i literatura – 73%; historia kraju – 71%, nauka i technika – 68%; funkcjonowanie demokracji – 49%; gospodarka – 48%; siły zbrojne – 45%; wpływ polityczny – 44%; system zabezpieczeń socjalnych – 41%; sprawiedliwe i równe traktowanie wszystkich – 39%. Okazało się, że Polacy należeli to grupy krajów (m.in. z Rosją, Słowacją, Łotwą, Włochami czy Szwecją), które zajmowały niskie pozycje w rankingu. Zwrócono uwagę, że polscy obywatele nie doceniali osiągnięć kraju w sporcie, sztuce i literaturze oraz nauce i technice (zgodnie ze zgromadzonym materiałem za najistotniejszy powód do dumy Polaków uznano siły zbrojne).