Celem badania była diagnoza kondycji szkoły wiejskiej w latach dziewięćdziesiątych, a zwłaszcza jej stanu z początku reformy systemu oświaty w 1999 roku. Materiał badawczy stanowiły dane urzędowe Głównego Urzędu Statystycznego i Ministerstwa Edukacji Narodowej. W wyniku przeprowadzonego badania obliczono indywidualnie dla każdej spośród 2171 gmin każdy z dziesięciu wskaźników cząstkowych przedstawiających kondycję oświaty w różnych wymiarach (powyższe wskaźniki obejmowały m.in.: wielkość szkoły, udział pracowni przedmiotowych i sal gimnastycznych w ogóle pomieszczeń do nauczania, odsetek szkół wyposażonych w pracownie komputerowe czy odsetek nauczycieli z wykształceniem wyższym wśród ogółu nauczycieli). Zgodnie ze zgromadzonym materiałem wykazano, że w latach 1991-1998 liczba uczniów w wiejskich szkołach zmniejszyła się o niespełna 5%. Wykazano również, że w pierwszym roku wdrażania reformy zlikwidowano ponad 1100 wiejskich szkół podstawowych. Okazało się ponadto, że w 4% gmin szkoły nie posiadały pracowni przedmiotowych (jednocześnie w szkołach 23% gmin pomoce dydaktyczne znajdowały się w nie więcej niż co dziesiątej klasie). Analiza danych pozwoliła ustalić również, że do pozytywnych skutków reformy należała poprawa poziomu wykształcenia nauczycieli szkół wiejskich (w latach 1992-1998 dyplom wyższej uczelni uzyskał co czwarty wiejski nauczyciel). Natomiast za negatywne aspekty wprowadzonych zmian uznano pogłębienie istniejącego zróżnicowania wiejskiego szkolnictwa.