Celem badania było poznanie opinii nauczycieli dotyczącej ich gotowości do zmiany bądź tworzenia programów nauczania. Sondaż przeprowadzono w grupie 48 nauczycieli szkół podstawowych w województwie gdańskim. Wykorzystano technikę wywiadu swobodnego, ukierunkowanego pytaniami. Badani nauczyciele stali się partnerami interakcji badawczej (procedura ta zaliczana jest do metod tzw. miękkich). Wyniki badania uzupełniono rezultatami rozpoznania wśród studentów studiów zaocznych. Rozpoznanie polegało na opracowaniu przez studiujących nauczycieli programu nauczania przedmiotu, którego uczą, dla uczniów, z którymi pracują. Żaden z nauczycieli, z którymi przeprowadzono wywiady, nie podjął się samodzielnej zmiany istniejących programów nauczania. Do zaproponowania modyfikacji nie czuli się kompetentni ani upoważnieni. Większość badanych woli być wykonawcami programu nauczania, a nie jego modyfikatorami. Większość nie potrafiłaby się obejść bez centralnie opracowanego programu nauczania. Także studiujący nauczyciele – jak się okazało – nie mają pomysłu na stworzenie programu nauczania dla swoich uczniów. Autorzy określili wyniki badań empirycznych jako świadectwo obecności etosu technicznego w myśleniu nauczycieli. Wskazali na potrzebę bardziej twórczego kształcenia pedagogów, co może przełożyć się na kreatywne podejście do realizacji ministerialnych programów nauczania.