Celem badań było rozpoznanie nauczycielskich postaw wobec uczniów niepełnosprawnych (głównie z wadą słuchu) oraz ich integracji. Badania przeprowadzono w jednej z rzeszowskich szkół podstawowych (do tej szkoły uczęszczają uczniowie słabosłyszący i niesłyszący). Grupę porównawczą stanowili nauczyciele z innej szkoły podstawowej, którzy nie mieli kontaktu z uczniem niepełnosprawnym. Przyjęto następujące hipotezy badawcze: nauczyciele mający kontakty pozalekcyjne z uczniem niesłyszącym częściej dostrzegają pozytywne aspekty, jakie niesie integracja szkolna uczniów niepełnosprawnych; nauczyciele szkoły masowej, w której nie uczy się żaden uczeń z widoczną niepełnosprawnością, rzadziej dostrzegają pozytywy integracji, częściej natomiast wskazują na negatywne aspekty integracji szkolnej uczniów niepełnosprawnych; integracja częściowa uczniów z wadą słuchu, a co się z tym wiąże, liczne kontakty pozalekcyjne uczniów z nauczycielami niespecjalistami, stwarzają sytuację, w której nauczyciele częściej dostrzegają pozytywy integracji szkolnej uczniów niepełnosprawnych. W badaniach zastosowano sondaż diagnostyczny oraz technikę anonimowej ankiety (o charakterze skali w opracowaniu Winzera). Łącznie przebadano 48 nauczycieli ze szkół masowych. Nauczyciele, którzy mają kontakt z uczniami niepełnosprawnymi, wykazują więcej skłonności w dostrzeganiu pozytywnych aspektów integracji szkolnej uczniów niepełnosprawnych. Nauczyciele, którzy nie pracują na co dzień z uczniami niepełnosprawnymi, przyznają, że nie znają metod do pracy z uczniem z deficytem słuchu; nie znają oni także sposobów umożliwiających skuteczne komunikowanie się z takim uczniem.