Badanie miało na celu znalezienie odpowiedzi na następujące pytania: jakie formy radzenia sobie podejmują rodzice zamieszkujący w mieście i na wsi; jak radzą sobie w sytuacjach trudnych matki i ojcowie legitymujący się różnym poziomem wykształcenia; jak radzą sobie matki i ojcowie dzieci z mózgowym porażeniem dziecięcym znajdujący się w odmiennych sytuacjach zawodowych (pracujący bądź nie); jakie są sposoby radzenia sobie rodziców w zależności od cech związanych z dzieckiem: płci, rodzaju zaburzeń (złożoność niepełnosprawności) oraz stopnia samodzielności życiowej dziecka. Badanie przeprowadzono z wykorzystaniem Kwestionariusza CISS (oprac. Endler i Parker). Łącznie przebadano 101 matek i 91 ojców – byli to rodzice dzieci z mózgowym porażeniem dziecięcym w wieku przedszkolnym (3-7 lat), którzy wykazują (w większości) niesamodzielność w zakresie podstawowych czynności życiowych (siedzenie, chodzenie, mycie, ubieranie, jedzenie itp.). Dominującym stylem – zarówno dla matek, jak i ojców – był styl zadaniowy. Styl zadaniowy przeważał w grupie matek czynnych zawodowo. U mężczyzn z wykształceniem zawodowym i podstawowym dominował unikowy styl (bierna postawa wobec problemów życiowych).