Poszukiwano odpowiedzi na następujące pytania badawcze: Które ze stylów radzenia sobie preferują ojcowie dzieci niepełnosprawnych? Czy różnią się one istotnie w tym zakresie od ojców dzieci pełnosprawnych? Które ze strategii radzenia sobie w sytuacjach trudnych preferują ojcowie dzieci niepełnosprawnych i czy różnią się one istotnie w tym zakresie od ojców dzieci pełnosprawnych? Do zebrania materiału badawczego wykorzystano kwestionariusz COPE i ankietę własnej konstrukcji. Dobór próby miał charakter celowy. W badaniu wzięło udział 30 ojców wychowujących dzieci z niepełnosprawnością intelektualną oraz 30 ojców dzieci pełnosprawnych. Wiek dzieci z niepełnosprawnością mieścił się w granicach 7-9 lat. Na podstawie wyników badania potwierdzono duże podobieństwo między stylami oraz strategiami radzenia sobie w sytuacjach trudnych obieranymi rzez ojców dzieci z głęboką niepełnosprawnością intelektualną oraz dzieci pełnosprawnych. Wśród stylów, podobnie jak przy wyborze strategii, dominowało w obu grupach skoncentrowanie na problemie, a więc działanie przyczyniające się do znalezienia racjonalnego rozwiązania sytuacji. Często wybierano również strategię zwracania się ku religii oraz akceptacji. Podobną rangę w obu grupach miał brak podejmowania prób prowadzących do rozwiązania trudnej sytuacji.