Badania przeprowadzono w ramach podyplomowych studiów z zakresu wychowania i nauczania integracyjnego (Instytut Pedagogiki UMCS). Przebadano 40 dzieci niepełnosprawnych z młodszych klas (I-III) z województwa lubelskiego. Łącznie wzięły udział w badaniu 32 szkoły podstawowe z tego regionu. Wśród badanych dzieci było 10 uczniów niepełnosprawnych intelektualnie, 12 niepełnosprawnych motorycznie oraz 12 z niepełnosprawnością sensoryczną (cztery osoby słabowidzące oraz osiem z deficytem słuchu). Zbadano także sześciu uczniów z chorobą nowotworową lub epilepsją. Sformułowano hipotezę, że społeczne efekty integracji edukacyjnej w odniesieniu do dziecka niepełnosprawnego lub przewlekle chorego wyrażają się w dwóch wymiarach: stosunku tego dziecka do kolegów z klasy i do całej klasy oraz odwrotnie. Wyniki badań wyprowadzono dzięki analizie ocen nauczycieli-wychowawców. Nauczyciele wysoko oceniają stosunek swoich niepełnosprawnych bądź przewlekle chorych uczniów do klasy jako całości i do kolegów z tej klasy (uczniowie niepełnosprawni cechują się – zdaniem nauczycieli – wysokim poziomem nastawień altruistycznych). Ponadto stosunek kolegów z klasy szkolnej do uczniów niepełnosprawnych jest pozytywny. Niemniej jednak osoby chore nie są postrzegane jako atrakcyjni partnerzy w różnych interakcjach rówieśniczych.