Celem badania było poznanie opinii dzieci na temat postaw ich rodziców nadużywających i nienadużywających alkoholu. W latach 1984–1990 w ramach seminarium magisterskiego doc. dr. hab. Mariana Ochmańskiego przebadano łącznie 965 dzieci w wieku 12-13 lat (w tym 515 dziewcząt) z województw: bialskopodlaskiego, chełmskiego, lubelskiego, siedleckiego i zamojskiego. W grupie podstawowej znalazło się 480 dzieci (w tym 265 dziewcząt), a w grupie porównawczej – 485 dzieci, w tym 250 dziewcząt. W grupie podstawowej 6,7% badanych dzieci miało pozytywny stosunek do pijącego ojca. 47,9% respondentów skierowało pozytywne uczucia do „Pana-Nikt”, któremu przekazywali skargi na rodziców niepoświęcających im czasu. 54,9% dzieci żywiło zdecydowanie negatywne uczucia wobec pijących ojców. W grupie porównawczej najwięcej pozytywnych uczuć dzieci kierowały do matek (47,3%), następnie do ojców (21,9%), rodzeństwa (12,8%). Dzieci z grupy podstawowej miały trudności w nawiązywaniu pozytywnych relacji z rodzicami. Z powodu picia ojca rodzice byli ze sobą skłóceni, przenoszą to na dzieci. Dzieci z grupy porównawczej byli darzeni przez rodziców poczuciem bezpieczeństwa i miłością, szacunkiem dla swojej indywidualności. Badanie uświadomiło, że potrzeba doznawania i przejawiania miłości jest nabyta przez dziecko, a nie wrodzona. Dlatego też dzieci, by mogły żywić pozytywne uczucia wobec rodziców, powinny być obdarzane miłością i uczone jej odwzajemniania.