Przedmiot badawczy stanowiły postawy rodziców młodzieży niesłyszącej wobec swoich dzieci. Do zebrania materiału wykorzystano kwestionariusz PARI. Badaniem objęto 88 rodzin (reprezentowanych przez 86 matek oraz 72 ojców), w których wychowywało się dziecko z wadą słuchu. Dodatkowo przebadano 130 rodzin (129 matek i 123 ojców) mających tylko dzieci słyszące (grupa kontrolna). W wyniku przeprowadzonego badania stwierdzono, że obecność w rodzinie dziecka z wadą słuchu ma wpływ na kształtowanie się specyficznych postaw rodzicielskich. Okazało się, że rodzice z grupy eksperymentalnej częściej niż rodzice z grupy kontrolnej ujawniali postawy prawidłowego kontaktu uczuciowego wobec swoich dzieci. Wykazano, że najbardziej prawidłowe relacje emocjonalne rozwijały się w relacji do najstarszego lub najmłodszego dziecka z wadą słuchu. Zgodnie ze zgromadzonym materiałem okazało się również, że największe nasilenie pozytywnych emocji występowało w rodzinach z dwojgiem lub trojgiem dzieci. Odnotowano także sprzyjający wpływ środowiska wiejskiego oraz obecność dziadków na tworzenie się prawidłowych relacji personalnych w rodzinie.