Badanie miało charakter jakościowo-ilościowy; jego celem była diagnoza postrzegania edukacji dorosłych, a także sposobu jej definiowania. W badaniu wzięli udział studenci pedagogiki (zarówno pierwszego stopnia, jak i drugiego). Badanie zrealizowano dwuetapowo. W pierwszym etapie respondentom zadano dwa pytania otwarte dotyczące wiedzy na temat edukacji ustawicznej oraz realizacji w ich życiu idei kształcenia ustawicznego. Drugi etap obejmował jakościową analizę dokumentów (materiały o charakterze autobiograficznym – projekty badanych: Biograficzna mapa życia”oraz Moja biografia edukacyjna). Łącznie próba badawcza liczyła 355 studiujących osób dorosłych. Na podstawie zgromadzonego badania wykazano, że spośród wszystkich respondentów tylko trzy osoby użyły określenia: „edukacja permanentna”, a 10 osób: „edukacja ciągła”. Najczęstszym zamiennikiem „edukacji ustawicznej” okazała się „edukacja całożyciowa” (58 osób). Dodatkowo zwrócono uwagę, że niemal połowa badanych błędnie rozumiała pojęcie przymiotnika „ustawiczna” (odsetek poprawnych odpowiedzi wyniósł 31,3%). Jednocześnie wykazano, że mimo intuicyjnej wiedzy na temat edukacji ustawicznej z powodzeniem jest ona realizowana w życiu osobistym przez wielu badanych.