Szukano odpowiedzi na następujące pytania badawcze: Czy miejsca oznaczone jako łódzkie enklawy biedy nadal zamieszkiwane są w dużym procencie przez ludność biedną? Czy w pozostałych miastach także występuje nasilenie ludności wspieranej przez pomoc społeczną w pewnych fragmentach tych miast? Dla każdej szkoły obliczono w ramach badania współczynnik dożywiania uczniów jako procentowy udział uczniów dożywianych w danej szkole wśród ogółu uczniów tej szkoły (tylko placówki na poziomie szkół podstawowych). Największy zasięg dożywiania uczniów odnotowano w Piotrkowie Trybunalskim (17%), a w dalszej kolejności w Tomaszowie Mazowieckim (15%), Łodzi i Radomsku (po 13%), Bełchatowie i Pabianicach (po 11%). Najniższy zasięg natomiast – na poziomie 8% – stwierdzono w Zgierzu. Rejony szkół o najwyższych wskaźnikach dożywiania we wszystkich miastach określono enklawami dziecięcej biedy. W ramach projektu sformułowano rekomendacje; powstały one w oparciu o wyniki analiz ankiet audytoryjnych w klasach szóstych szkół podstawowych z enklaw dziecięcej biedy, wywiadów biograficznych z dorosłymi i pogłębionych wywiadów swobodnych z nastolatkami, wywiadów pogłębionych i fokusowych z ekspertami, także na podstawie źródeł zastanych. Wskazano m.in. następujące formy oddziaływań: pracę z rodziną biologiczną, ewentualny udział dziecka w środowiskowych programach profilaktycznych, ewentualne umieszczenie dziecka w jednej z form rodzinnej opieki zastępczej oraz ewentualne umieszczenie dziecka w placówce opiekuńczej albo resocjalizacyjnej.