Badanie eksperymentalne miało na celu sprawdzenie możliwości rozwijania słownictwa u uczniów na lekcjach języka polskiego. W ramach eksperymentu zastosowano technikę jednej grupy (20 osób). Terenem badań była Szkoła Podstawowa w Szewcach (klasa szósta). Eksperyment składał się z cyklów, z których każdy liczył po osiem zadań (pierwsze i ostatnie zadania były takie same – na ich podstawie dokonano obliczeń statystycznych). Każde ćwiczenie przeprowadzano w odstępie średnio 10-dniowym. Badanie polegało m.in. na napisaniu przez uczniów anonimowej pracy: Moja polonistka… (każde z cotygodniowych ćwiczeń miało inny temat, np.: Moja pani jako osoba prywatna… lub Czy chciałabym (chciałbym) być polonistą?). Stwierdzono, po analizie zgromadzonego materiału, że prace są chaotyczne, pozbawione wniosków oraz podsumowań. Ponadto uczniowski styl okazał się niepoprawny. Prace zawierały liczne błędy o charakterze interpunkcyjnym i ortograficznym. Analiza wykazała, że uczniowie nie mają też dostatecznie rozwiniętej sprawności charakteryzowania postaci. W celu usprawnienia tych umiejętności każdorazowo po napisaniu pracy przez uczniów polonistka prowadziła lekcję na ten tema i rozmawiała m.in. o typach błędów popełnianych przez uczniów oraz o podejmowanej przez nich tematyce. Zabieg ten miał na celu rozwijanie opisanych wyżej kompetencji, a także zasobu leksykalnego u uczniów. Procedura tworzenia przez uczniów nowych prac pisemnych została powtórzona. Okazało się, że powtórnie napisane prace (po lekcji na ten temat) są dłuższe niż pierwotne wersje oraz bardziej uporządkowane, a także zawierają mniej błędów.