Celem badania była diagnoza zdolności matematycznych dzieci z mózgowym porażeniem dziecięcym (mpd). Badanie przeprowadzono wśród 30 dzieci z mpd (grupa kryterialna) i 30 pełnosprawnych rówieśników (grupa kontrolna) w tym samym wieku inteligencji i wieku życia. Wiek życia w grupie kryterialnej wyniósł średnio 9,09 roku, a w grupie kontrolnej – 9,0. Średni wiek inteligencji w obu grupach wyniósł dziewięć lat i został zmierzony Skalą Ravena. Wszystkie dzieci chodziły do klas I–IV szkół masowych. Narzędziem badawczym była Skala Pomiaru Podstawowych Zdolności Współtworzących Zdolności Matematyczne J. Kostrzewskiego w najaktualniejszej wersji z 1989 roku. Skala składa się z dwunastu testów: rozumienie stosunków przestrzennych, pamięć słuchowa, pamięć wzrokowa, percepcja długości, percepcja wielkości, percepcja odpowiedniości ilościowej i jakościowej, percepcja kształtów, percepcja liczby przedmiotów, szeregowanie, klasyfikacja, liczenie ze zrozumieniem i operacje matematyczne, percepcja i koordynacja wzrokowo-słuchowa. Badania wykazały, że dzieci z mpd mają mniejszy zasób wiadomości i umiejętności matematycznych niż ich pełnosprawni rówieśnicy. Wszystkie podstawowe zdolności matematyczne są u nich upośledzone, z wyjątkiem umiejętności zapamiętywania spostrzeżonych przedmiotów. Dzieci z mpd mają trudności w kształtowaniu pojęć matematycznych: wielkości, długości, przestrzennych, liczbowych. Ich percepcja wzrokowa, wpływająca na zdolności matematyczne, jest upośledzona w stosunku do wieku inteligencji. Dzieci te mają zaburzony obraz własnego ciała, co wpływa negatywnie na ich zdolność liczenia. Wyniki badania dowiodły, że dzieci z mpd powinny być objęte pracą rewalidacyjną w szkole, domu i przedszkolu. Niezbędne są także – aby uniknąć trudności w realizowaniu przez nie programu szkolnego – modyfikacja nauczania matematyki i dostosowanie programu do profilów rozwoju poszczególnych dzieci.