Celem badania było poznanie wpływu dziadków na wychowanie wnuków w percepcji dorastających i młodych dorosłych. Autorka szukała odpowiedzi na następujące pytania: czy wnuki kontaktują się z dziadkami i jak często; jaki charakter mają te kontakty; czy kontakty z dziadkami wzbogacają doświadczenie wnuków i w jakim wymiarze; czy kontakty z dziadkami sprzyjają opracowywaniu i porządkowaniu doświadczenia indywidualnego wnuków; czy dziadkowie dla wnuków stanowią wzory osobowe. Materiał – wypracowania zamówione w celach badawczych z okazji Dnia Babci i Dziadka – zebrano w grupie 75 uczniów szkół średnich (15–18 lat) i 67 studentów pedagogiki oraz psychologii UAM (21–23 lata). Wśród uczniów było 31 chłopców i 44 dziewczęta, a wśród studentów – 21 mężczyzn i 46 kobiet. Trzech wypracowań nie zakwalifikowano do analizy. Analiza wypracowań składała się z dwóch etapów: najpierw oceniono poziom wypracowania i dane autora, dane dotyczące charakterystyki dziadków, informacje o kontaktach wnuki – dziadkowie. Oceniono także i sklasyfikowano wyodrębnione zmienne podstawowe. W drugim etapie wyodrębniono i scharakteryzowano te wypracowania, które zawierały subiektywną charakterystykę korzyści wynikających z relacji z dziadkami. Badania pokazały, że w przeważającej liczbie przypadków kontakty wnuków z dziadkami charakteryzowała silna więź emocjonalna. Kontakty międzypokoleniowe są bliskie mimo odległości od miejsca zamieszkania jednych i drugich. Dziadkowie odnoszą się do dorastających i dorosłych wnuków z miłością i poświęceniem. Dziadkowie kojarzeni są przede wszystkim z dzieciństwem. Mimo rozluźnienia kontaktów pozostaje poczucie więzi między wnukami a dziadkami. Dziadkowie wpływają na doświadczenie wnuków, porządkują je i dostarczają narzędzi jego strukturowania. Poza tym biorą udział w socjalizacji wnuków, uczeniu umiejętności życiowych, wzbogacaniu wiedzy o kulturze i historii. Jeśli dziadkowie odgrywają wzorce osobowe w kształtowaniu młodych ludzi, muszą reprezentować swoim życiem wartości, które cenią ich wnuki.