Głównym celem badań była weryfikacja różnic w zakresie alienacji, zachodzących pomiędzy dziewczętami a chłopcami, którzy byli wychowankami zakładu resocjalizacyjnego (łódzkie ośrodki wychowawcze), a także określenie różnic u młodzieży, u której nie stwierdzono niedostosowania społecznego. Hipotezy badawcze brzmiały następująco: chłopcy niedostosowani społecznie mają istotnie wyższe poczucie alienacji i jej komponentów w porównaniu z chłopcami bez znamion niedostosowania; dziewczęta niedostosowane społecznie mają istotnie wyższe poczucie alienacji i jej komponentów w porównaniu z dziewczętami bez znamion niedostosowania; chłopcy niedostosowani w porównaniu z niedostosowanymi dziewczętami przejawiają istotnie wyższe poczucie alienacji i jej komponentów; chłopcy dostosowani społecznie w porównaniu z dziewczętami przejawiają istotnie niższe poczucie alienacji i jej komponentów. Wykorzystano Skalę Poczucia Alienacji – SPA (oprac. Kmiecik-Baran). W badaniach wzięło udział 50 chłopców i 50 dziewcząt z niedostosowaniem społecznym (15-18 lat). Grupa kontrolna liczyła również po 50 osób każdej płci w tym samym wieku co pozostali, z tą jednak różnicą, że w grupie tej były osoby z łódzkich szkół zawodowych, nieprzejawiające cech niedostosowania społecznego. W wyniku przeprowadzonego badania wykazano m.in., że chłopcy przejawiający znamiona niedostosowania społecznego mają wyższy poziom poczucia bezsensu oraz bezradności niż osoby w grupie kontrolnej. Przeciwną sytuację zaobserwowano w grupie dziewcząt – wyższy wskaźnik poczucia bezsensu pojawił się w grupie kontrolnej. Badania potwierdziły, że najwyższy wskaźnik ogólnego poczucia alienacji można zaobserwować u chłopców niedostosowanych, najmniejszy zaś u dostosowanej młodzieży tej samej płci.