Celem badania była diagnoza rozwoju zainteresowań młodzieży akademickiej pracą naukową. Analizowano m.in. oczekiwania i cele zawodowe respondentów oraz motywy skłaniające ich do podjęcia pracy naukowej (lub jej odrzucenia). Próba liczyła 838 studentów czwartego roku oraz 492 doktorantów drugiego roku uczelni państwowych (dobór próby miał charakter losowy). Zgodnie z założeniami respondenci reprezentowali wszystkie dyscypliny wiedzy z wyjątkiem nauk medycznych, artystycznych, teologicznych oraz wychowania fizycznego. Do zebrania materiału badawczego posłużono się ankietą audytoryjną. W wyniku przeprowadzonego badania stwierdzono, że zainteresowanie karierą naukową wśród ankietowanych było niewielkie. Odnotowano, że im większa satysfakcja ze studiowania, tym większe prawdopodobieństwo rozwoju zainteresowań naukowych. Ustalono, że główną barierą realizowania kariery naukowej są ograniczenia finansowe (w tym przede wszystkim poziom wynagrodzeń). Pod względem aktywności badanych doktorantów okazało się, że około 25-30% osób nigdy lub prawie nigdy nie miało możliwości zaprezentować i przedyskutować w gronie pracowników naukowych wyników swojej pracy. Ustalono również, że najbardziej popularną formą nadobowiązkowej aktywności naukowej był udział w konferencjach, zjazdach i sympozjach (zgodnie z deklaracjami ankietowanych odsetek osób nigdy nieuczestniczących w tego rodzaju spotkaniach wyniósł 22%). Jednocześnie wykazano, że nadobowiązkowej aktywności naukowej doktorantów sprzyjała głównie staranna opieka naukowa promotorów oraz dobra współpraca z zatrudnionymi na wydziale pracownikami naukowymi i innymi doktorantami.