Badanie przeprowadzono w celu diagnozy dziecięcych kompetencji w zakresie orientacji przestrzennej. W badaniu uczestniczyło 1055 dzieci (w tym 523 dziewczynki oraz 532 chłopców). Do zebrania materiału posłużono się autorskich narzędziem: Eksperymentami diagnostycznymi do badania dziecięcych kompetencji w zakresie orientacji przestrzennej, dla dzieci od trzeciego do ósmego roku życia. Opracowane narzędzie składało się z sześciu serii zadań diagnostycznych (podtestów): JA – CIAŁO, JA – WORECZEK, LALECZKA – DRZEWO, SZUKANIE ZABAWEK, GRECKIE WZORY, PUDEŁKO. W wyniku przeprowadzonego badania stwierdzono, że trzylatki nie funkcjonowały jeszcze na etapie „Ja i moje otoczenie”, którego wskaźnikiem jest m.in. świadomość schematu własnego ciała. Okazało się, że co trzeci czterolatek również nie posiadał tych kompetencji w pełni rozwiniętych. Wykazano, że większość pięciolatków cechowała umiejętność przeniesienia schematu własnego ciała na drugą osobę i wytyczania kierunków w przestrzeni od tej osoby, a także przekazywanie innym ludziom słownych komunikatów dotyczących przestrzeni. Zgodnie ze zgromadzonym materiałem zaobserwowano również, że większość sześciolatków oraz siedmiolatków potrafiło wytyczać kierunki na płasko ułożonej kartce.