Badanie przeprowadzono w celu weryfikacji następujących hipotez: 1) Sytuacja życiowa matek dzieci upośledzonych umysłowo (wiek, poziom wykształcenia, aktywność zawodowa, obecność partnera, posiadanie innych zdrowych dzieci), predyspozycje osobowościowe (przeżywanie lęku i lęku społecznego) oraz cechy dotyczące dziecka (jego wiek, płeć, stopień upośledzenia umysłowego, widoczność upośledzenia) sprzyjają stosowaniu określonych stylów radzenia sobie ze stresem. 2) Stosowane style radzenia sobie mogą ze sobą współwystępować. Próbę badawczą stanowiło 40 matek dzieci z zaburzonym rozwojem, podopiecznych Ośrodka Wczesnej Pomocy Dzieciom Upośledzonym „Dać szansę” przy Dziecięcym Szpitalu Klinicznym w Białymstoku. Do zebrania materiału posłużono się m.in.: Skalą do badania rozwoju psychomotorycznego dziecka w wieku 0-3 lat, Skalą Lęku Przed Negatywną Oceną Leary’ego i Kowalskiej oraz Kwestionariuszem CISS. W wyniku przeprowadzonego badania stwierdzono, że matki preferujące styl zadaniowy były lepiej wykształcone, aktywne zawodowo, młodsze oraz prezentowały niski poziom lęku społecznego. Zgodnie ze zgromadzonym materiałem koncentracja na emocjach występowała u osób odczuwających silny lęk oraz dotyczyła kobiet wychowujących małe dzieci z dysmorfią twarzową. Wykazano również, że unikający styl radzenia sobie wybierały samotne matki odczuwające silny lęk społeczny oraz nieposiadające drugiego dziecka.