Głównym celem badawczym było wypracowanie holistycznego modelu pracy ze stereotypem jako kategorią afektywną w kształceniu do komunikacji interkulturowej na studiach neofilologicznych. Postawiono hipotezy badawcze, m.in.: czynniki afektywne i motywacyjne korelują ze stereotypizacją; kategorie: różnicowanie, relatywizacja, dystans, empatia są współzależne z intensywnością obcowania z językiem i kulturą kraju docelowego, kontaktem, pobytami w kraju języka i kultury docelowej oraz wiekiem. Badania przeprowadzono na grupie studentów filologii germańskiej i polskiej (Uniwersytet Poczdamski) oraz wśród studentów filologii germańskiej (Uniwersytet im. Adama Mickiewicza w Poznaniu). Na uniwersytecie w Poczdam wykorzystano 50 ankiet skierowanych do germanistów. Dodatkowo w Niemczech posłużono się metodą eksploratywno-interpretacyjną (cztery ankiety, wywiady z polonistami). Na poznańskim uniwersytecie zastosowano metodologię na pograniczu ilościowej i jakościowej (zbadano 12 germanistów; ankieta wprowadzająca, nagrana, stranskrybowana, zamykająca oraz dyskusja seminaryjna). Wyniki badań pokazały, że polscy studenci germanistyki i niemieccy studenci polonistyki częściej i bardziej dogłębnie zajmują się kategorią stereotypu niż ich rówieśnicy z innych kierunków. Im starszy student, tym większe odrzucenie utartych schematów myślowych dotyczących stereotypów oraz większa kompetencja interkulturowa (np. chęć zmniejszania dystansu międzyetnicznego).