Badania przeprowadzono w celu weryfikacji założenia, zgodnie z którym dzieci postrzegają jako piękne te twarze kobiece, które pod względem cech fizycznych są podobne do twarzy ich matek. Sformułowano ponadto następujące pytanie badawcze: czy dostępność stereotypowego schematu piękna wpływa na postrzeganie subiektywnego piękna własnej mamy. Próbę badawczą stanowiło 30 dzieci (w tym 12 chłopców oraz 18 dziewczynek) w wieku 4-6 lat, które uczęszczały do przedszkoli. Do zebrania materiału posłużono się metodą eksperymentu. Zadaniem respondentów było ułożenie z przygotowanych plansz (do wyboru przygotowano różne szablony, w tym: cztery kształty twarzy, trzy rodzaje oczu, trzy rodzaje ust oraz trzy rodzaje włosów) twarzy „pięknej pani”. Na podstawie zgromadzonego materiału stwierdzono, że wykonując zadanie, dzieci w nieznacznym stopniu wzorowały się na wizerunku swojej mamy. Wykazano, że największa liczba respondentów (57,1%) odwzorowała jedynie dwa elementy (na pięć) zgodne z wyglądem ich mamy. Zgodnie z wykonanymi pracami okazało się, że najczęściej wybierano jasne włosy, jasne oczy, duże usta oraz owalną twarz. Ponadto wykazano, że dzieci nie idealizują wizerunku swojej mamy (jednocześnie okazało się, że najmniej problemów badanym sprawiało wybranie odpowiedniego koloru włosów oraz oczu mam).