Badanie przeprowadzono w celu odpowiedzi na następujące pytania: W jakim zakresie marzenia senne są opowiadane przez dzieci spontanicznie, a w jakim z inicjatywy rodziców? Jakie są cechy snów, które dzieci opowiadają rodzicom? Jak rodzice oceniają sens rozmawiania z dziećmi o ich snach? Jak rodzice oceniają wpływ różnych czynników na treść marzeń sennych dzieci? Do zebrania materiału badawczego posłużono się autorskim kwestionariuszem ankiety. Badaniem objęto 120 rodziców (65 matek i 55 ojców) dzieci w wieku przedszkolnym oraz 120 rodziców (86 matek i 34 ojców) dzieci w okresie dorastania. O doborze próby decydowały wiek i płeć dziecka. W każdej grupie wiekowej dzieci było 60 dziewczynek oraz 60 chłopców (średni wiek młodszych dzieci wynosił 5,8 roku, z kolei starszych – 15,2). Wśród respondentów 67% stanowiły osoby z wykształcenie średnim, 26% legitymowało się wykształceniem wyższym, a 7% zawodowym. Zdaniem ankietowanych rodziców dzieci (zarówno młodsze, jak i dorastające) opowiadają im swoje sny w sposób spontaniczny (około 90%). Jednak częstotliwość opowiadania została oceniona przez respondentów jako rzadka. Okazało się również, że jedna trzecia rodziców przedszkolaków często inicjowała rozmowy o marzeniach sennych, natomiast jedna czwarta rodziców adolescentów nie robiła tego nigdy. Na podstawie zgromadzonego materiału ustalono ponadto, że przekonanie o wartości rozmów na temat marzeń sennych dzieci podzielały dwie trzecie rodziców przedszkolaków oraz jedna druga rodziców osób dorastających.