Sformułowano następujące pytania badawcze: Jakie zakresy kompetencji komunikacyjnej zostały najlepiej, a jakie najsłabiej opanowane przez sześcioletnie dzieci z wyodrębnionych środowisk? Czy środowisko jest czynnikiem różnicującym dzieci w zakresie kompetencji komunikacyjnej? W badaniu wzięło udział 300 dzieci sześcioletnich z trzech środowisk: wielkomiejskiego (Kraków), wiejskiego (podkarpackie wsie) oraz z 50-tysięcznego Chrzanowa. Do zebrania materiału badawczego wykorzystano Skalę do badania kompetencji komunikacyjnej dzieci Marii Kielar-Turskiej i in. Narzędzie to służy do badania trzech zakresów zdolności: językowo-poznawczych, socjolingwistyczno-interakcyjnych oraz funkcjonalno-językowych. Na podstawie wyników badania potwierdzono związek między typem środowiska lokalnego a zakresem kompetencji dzieci sześcioletnich. Okazało się bowiem, że najwyższy poziom umiejętności komunikacyjnych prezentowały – w porównaniu z pozostałymi – dzieci ze środowiska wielkomiejskiego. Stwierdzono ponadto, że pod względem zdolności funkcjonalno-językowych dzieciom ze środowiska wielkomiejskiego dorównywały dzieci z małego miasta, ale jednocześnie uzyskały one słabsze wyniki w zakresie kompetencji lingwistycznej oraz zdolności poznawczych. Dzieci wiejskie na ogół charakteryzowały się niskim poziomem kompetencji komunikacyjnej, zwłaszcza jeśli chodzi o sprawności systemowe i interakcyjne.