Wstępnie założono, że studenci pedagogiki będą przejawiać pozytywny stosunek wobec starości. Do zebrania materiału badawczego wykorzystano Skalę Postaw wobec Starości, a także Test Skojarzeń (Gdyby starość była...) oraz Otwarty Test Skojarzeń (Z czym kojarzy się słowo „starość”). W pierwszym badaniu wzięło udział 401 studentów (1995/1996), studiujących pedagogikę opiekuńczo-wychowawczą, pielęgniarstwo i uczęszczających do pomaturalnych szkół medycznych. W drugim badaniu – od grudnia 2000 do stycznia 2001 roku – wzięło udział 116 studentów, którzy uczestniczyli we wdrożonym programie nauczania zagadnień analizujących ostatnią część życia ludzkiego. Na podstawie wyników pierwszego pomiaru stwierdzono wiarygodny, ale słaby jednocześnie związek między typem kształcenia a postawami wobec starości. Z kolei drugi pomiar ujawnił, że najbardziej pozytywnie wobec starości ustosunkowani byli studenci studiów podyplomowych, a w dalszej kolejności studenci pedagogiki społeczno-opiekuńczej. W ciągu pięciu lat odnotowano wzrost pozytywnych postaw wobec starości – pełną aprobatę prezentowało o 3% studentów więcej, w zakresie względnej aprobaty zauważono spadek odsetka respondentów o 3 punkty procentowe. W obu kohortach pozytywną postawą cechowało się 18,37% studentów, względną aprobatę wyrażało 78,14%, a obojętność 3,48%.