Poszukiwano odpowiedzi m.in. na następujące pytania badawcze: Jak kształtuje się schemat własnego ciała u dzieci z głębszym upośledzeniem umysłowym przed terapią? Jak kształtuje się schemat własnego ciała u dzieci z głębszym upośledzeniem umysłowym po przeprowadzonej terapii? Jakie zdolności ujmowania relacji przestrzennych posiadają badani przed terapią? Do zebrania materiału badawczego wykorzystano Schemat ciała (Daurat-Hmeljak, Stambak i Bergers) oraz metodę do badania psychologicznego dziecka R. Zazzo. Po badaniu początkowym poddawano dziecko pięciomiesięcznej terapii, po której odbywało się badanie końcowe. W badaniu wzięło udział czworo uczniów (dwie dziewczynki i dwóch chłopców) uczęszczających do jednej ze szkół dla dzieci upośledzonych w Krakowie. Badani byli w wieku od 10 do 12 lat. Na podstawie wyników badania stwierdzono u dzieci upośledzonych różnorodne zaburzenia w zakresie znajomości schematu ciała. Badani mieli problemy z nazwaniem poszczególnych części ciała, także z ich prawidłową lokalizacją. Najwięcej kłopotów dzieci miały z lokalizacją brwi i dłoni. Na podstawie obu pomiarów stwierdzono, że dzieci miały problemy z orientacją w prawej i lewej części ciała; również z orientacją w przestrzeni i nazwaniu prawej oraz lewej strony. Potwierdzono korelację schematu ciała i orientacji przestrzennej ze sobą oraz ich zależność od wieku umysłowego. Potwierdzono ponadto korzystny wpływ terapii na znajomość schematu ciała u dzieci upośledzonych. Po terapii badani trafniej nazywali poszczególne części ciała i nie mieli tak dużych trudności jak na początku z prawidłową lokalizacją poszczególnych części ciała.