Sformułowano następujące pytania badawcze: Czy rodziny zastępcze różnią się istotnie od rodzin z populacji ogólnej pod względem wybranych właściwości systemowych takich jak: spójność, zdolności adaptacyjne, umiejętność komunikowania się jej członków? W jakim stopniu wywiązywanie się z zadań rodziny zastępczej wiąże się z jej wewnętrzną spójnością? Do zebrania materiału badawczego wykorzystano Skalę Oceny Adaptacyjności i Spójności Rodziny – FACES III oraz Skalę Komunikowania się Rodziców z Dorastającymi Dziećmi. W badaniu wzięło udział 120 rodzin, w tym 60 zastępczych. W badanej próbie w rodzinach wychowywały się dzieci w wieku od 12 do 18 lat, a dzieci w rodzinach zastępczych przebywały w okresie powyżej roku. Badaniem objęto łącznie 423 osoby, w tym 240 rodziców. Pod względem pozytywnych i negatywnych aspektów komunikowania się w rodzinie obie grupy rodzin różniły się w sposób istotny statystycznie. W rodzinach zastępczych stwierdzono występowanie niekorzystnych wzorców komunikacyjnych, tj. zbyt długich rozmów, mało konkretnych komunikatów; występowanie jednak również pozytywnych relacji komunikacyjnych w tych rodzinach potwierdza, że członkowie potrafią porozumiewać się w sposób efektywny. Dzieci z rodzin zastępczych gorzej niż dzieci z grupy kontrolnej oceniały formy komunikacji w ich rodzinach. Nie stwierdzono w rodzinach zastępczych wyraźnej zależności między stopniem pokrewieństwa z dzieckiem przyjętym na wychowanie a właściwościami adaptacyjnymi. W rodzinach zastępczych zaobserwowano większą więź emocjonalną między członkami niż w rodzinach z grupy porównawczej.