Badanie przeprowadzono w celu analizy formalnych testów mediacyjnej funkcji radzenia sobie w procesie wpływu stresora na zdrowie psychiczne (część pierwsza badania: Wpływ powodzi 1997 roku na poziom symptomów stresu pourazowego, depresji i samotności u dzieci i młodzieży: rola strategii radzenia sobie z trudnościami). Próbę badawczą stanowiło 451 osób w wieku od 11 do 20 lat, które doświadczyły skutków powodzi w lipcu 1997 roku. Do zebrania materiału posłużono się instrumentem do badania strategii radzenia sobie z trudnościami skonstruowanym w oparciu o skróconą skalę Kidcope w wersji zastosowanej przez Vernberga i in. oraz na podstawie skali opracowanej przez Czapińskiego. Ponadto wykorzystano skalę HURTE, Mississipi PTSD Scale, skalę do pomiaru symptomów depresji oraz adaptację skali do pomiaru poczucia samotności dziecka wśród rówieśników (Asher, Hymel i Renshaw). Finalnie w analizie uwzględniono odpowiedzi 163 respondentów (których domy zostały zniszczone przez powódź). W wyniku przeprowadzonego badania stwierdzono, że natężenie dystresu przeżywanego przez ankietowanych 20 miesięcy po wydarzeniu było w istotnym stopniu zdeterminowane skalą traumatycznych doświadczeń związanych z kataklizmem. Wykazano również, że badani w procesie radzenia sobie z traumą korzystali ze wszystkich możliwych sposobów radzenia sobie (zarówno ukierunkowanych na rozwiązanie problemu, jak i skupiających się na poprawie samopoczucia). Jednocześnie okazało się, że badanych preferujących zadaniowe strategie radzenia sobie cechowało niższe nasilenie symptomów depresji i samotności.