Celem badania były pomiar i ocena efektywności funkcjonowania publicznych uczelni technicznych w Polsce, wskazanie przyczyn braku efektywności i określenie kierunków działań mających ją poprawić. W badaniu wykorzystano model opierający się na złożonych wskaźnikach oraz model wykorzystujący nieparametryczną metodę Data Envelopment Analysis (DEA). Badaniem objęto grupę uczelni technicznych (N = 18, w tym m.in.: Politechnikę Wrocławską, Politechnikę Warszawską, Akademię Górniczo-Hutniczą, Politechnikę Gdańską, Politechnikę Poznańską, Politechnikę Łódzką, Politechnikę Krakowską). Na podstawie zgromadzonego materiału stwierdzono, że we wszystkich uczelniach nieefektywnych w porównaniu z uczelniami efektywnymi obserwuje się zbyt małą liczbę studentów przypadającą na kierunek studiów. Wykazano również, że uczelnie najmniej efektywne miały znacznie bardziej rozwinięte kształcenie na studiach niestacjonarnych. Okazało się ponadto, że istotnym czynnikiem oddziałującym na nieefektywność uczelni był udział kierunków technicznych w ogólnej liczbie kierunków (w tym dla studiów stacjonarnych i niestacjonarnych). Zaobserwowano, że w uczelniach efektywnych kierunki techniczne stanowiły przewagę (80-88%), z kolei w najmniej efektywnej Politechnice Radomskiej nie przekroczyły progu 40%.