Celem badania była analiza specyfiki kształcenia i rehabilitacji w rodzinach adopcyjnych i zastępczych z niepełnosprawnymi dziećmi. Badaniem objęto 20 rodzin (projekt zakładał podejście jakościowe usytuowane w paradygmacie interpretatywnym). Na podstawie wywiadów przeprowadzonych z rodzicami wykazano, że większość respondentów musiała zmierzyć się z różnego stopnia trudnościami szkolnymi, które dotyczyły niepełnosprawnych podopiecznych (w tym m.in. konieczność uczestniczenia w zajęciach wyrównawczych, indywidualne potrzeby dzieci – np. częste chwalenie, stres związany z nowymi przedmiotami i nauczycielami przy przejściu z klasy trzeciej do czwartej). Część ankietowanych przeniosła dzieci ze szkół masowych do szkół specjalnych, oceniając te ostatnio jako bardziej przyjazne, dostosowane oraz odpowiadające potrzebom uczniów. Rodzice doceniali ponadto wykwalifikowaną kadrę szkół specjalnych. Zgodnie z udzielonymi odpowiedziami wyróżniono dwa źródła problemów w kontaktach z pedagogami zatrudnionymi w szkołach masowych: nieumiejętne prowadzenie grupy oraz brak umiejętności postępowania z dzieckiem niepełnosprawnym. Dodatkowo zwrócono uwagę na kontakty rodzin ze specjalistami odpowiedzialnymi za rehabilitację podopiecznych. Wykazano, że ocena skuteczności specjalistów była różna; trafność i skuteczności udzielanych porad rodzice konfrontowali z rzeczywistymi potrzebami dziecka.