Celem badania było omówienie zaburzeń zachowawczych występujących wśród uczniów gimnazjum. W badaniu sprawdzano typy najczęściej występujących trudności szkolnych oraz rodzinnych, a także możliwości udzielania pomocy dzieciom z zaburzeniami zachowania. Badanie przeprowadzono w sześciu szkołach na grupie 115 nauczycieli (73% kobiet, 27% mężczyzn). Wśród badanych szkół pięć z nich miało status miejskiej placówki, jedna – wiejskiej. Wyniki badania potwierdziły, że do najczęściej wymienianych zaburzeń zachowania należą: nadpobudliwość (prawie 50% odpowiedzi), agresja (prawie 49%), brak koncentracji (20%), wulgaryzmy (prawie 8%), niszczenie mienia szkolnego (prawie 7%), agresywne reagowanie na uwagi nauczyciela, apatia oraz zaburzenia emocjonalne (każde z zaburzeń ponad 6%), łamanie ogólnie przyjętych zasad, konflikty z rówieśnikami (ponad 5%), brak akceptacji i tolerancji wobec kolegów i koleżanek w klasie (ponad 4%), a także lekceważący stosunek do nauczyciela, oszustwa i kradzieże, zaniedbywanie obowiązków szkolnych, brak odpowiedzialności, wyśmiewanie się (każde po 3,47%). Do głównych trudności w nauce, będących przyczyną zaburzeń w zachowaniu uczniów, zaliczono: brak skupienia i trudności koncentracji uwagi (średnio ponad co piąta odpowiedź), sytuację rodzinną (15,65%), brak systematyczności (prawie 14% udzielonych odpowiedzi). Najczęściej wymienianymi formami pomocy udzielanej uczniom były: pomoc psychologa lub pedagoga szkolnego (prawie 27%), współpraca z rodzicami (prawie 21%), rozmowy z uczniem (ponad 18%); natomiast do form pomocy udzielanej uczniom w nauce zaliczono: organizację zajęć wyrównawczych (prawie 42%), indywidualizację pracy na lekcji (prawie 21%). Wnioski z badania pokazały potrzebę stwarzania sytuacji dydaktycznych na lekcjach, które dałyby szansę uczniom z zaburzeniami zachowania na odniesienie sukcesu, a tym samym na podniesienie poziomu samooceny.