Dobór do grupy badawczej miał charakter ilościowy i jakościowy. W badaniu wzięły udział dwie grupy po 40 osób w normie intelektualnej oraz dwie grupy po 40 osób z lekkim upośledzeniem umysłowym. Średni wiek badanych mieścił się w granicach 22-23 lat. Do zebrania materiału badawczego wykorzystano polskie tłumaczenie Quality of Life Questionnnaire Shalocka i in. Największe zadowolenie z własnego życia wyrażały pracujące osoby w normie intelektualnej. Najsłabiej jakość swojego życia oceniały natomiast niepracujące osoby z upośledzeniem. Zbliżone wyniki do niepracujących upośledzonych uzyskały niepracujące osoby w normie intelektualnej. Na ogólnie niski wynik w grupie niepracujących upośledzonych miały wpływ niskie wyniki w zakresie zadowolenia, niezależności w działaniu i samopoczucia fizycznego. Niepracujący badani z upośledzeniem i w normie intelektualnej odczuwali w podobnym stopniu swoją niższą wartość w wymiarze przydatności społecznej i wykorzystania posiadanych umiejętności, czuli się ponadto odsunięci na margines aktywnego życia społecznego. Wśród pracujących osób z upośledzeniem umysłowym odnotowano ujemną korelację między poczuciem jakości życia a odczuwanym osamotnieniem – wzrost poczucia osamotnienia skutkował obniżeniem poczucia jakości życia. Wśród pracujących w normie intelektualnej poczucie jakości życia istotnie zależało od poziomu samooceny w poszczególnych sferach, również od poczucia osamotnienia.