Celem badania było poznanie opinii wychowanków domów dziecka o nich samych, a także porównanie różnic między tymi opiniami a ocenami formułowanymi przez młodzież wychowującą się w domu rodzinnym. W badaniu wzięło udział 133 gimnazjalistów; w grupie podstawowej było 67 wychowanków domów dziecka, a w grupie kryterialnej 66 osób uczniów. Na podstawie wyników badania stwierdzono różnice między obiema grupami w zakresie pragnień i idealnego wizerunku własnej osoby. W swoich pragnieniach uczniowie z grupy porównawczej kierowali się przede wszystkim aspiracjami związanymi z nauką i wykształceniem, natomiast młodzież z domów dziecka wskazywała w tym kontekście przede wszystkim pracę. Ponadto osoby wychowujące się w rodzinnych domach trzy razy rzadziej nie były zadowolone z siebie i chciały się zmienić. Respondenci na ogół w podobnych sytuacjach odczuwali zadowolenie i poczucie dumy z siebie. Różnica prawie istotna statystycznie dotyczyła nieśmiałości jako wady, którą częściej wskazywali gimnazjaliści z grupy podstawowej. Młodzież z domów dziecka jako najczęściej odczuwany problem wskazywała poczucie bycia gorszym od rówieśników. 28,3% osób z domów dziecka miało poczucie niesprawiedliwości, związane z ocenianiem przez nauczycieli; problem ten częściej wskazywała młodzież z rodzinnych domów (47%). 27,3% osób z grupy porównawczej twierdziło, że nie mają żadnej bliskiej osoby, której mogliby zaufać.