Badanie podjęto w celu ustalenia wpływu cech dziecka niepełnosprawnego intelektualnie oraz satysfakcji jego rodziców ze związku małżeńskiego na sposób pełnienia roli rodzicielskiej wobec dziecka z ograniczoną sprawnością umysłową. Weryfikacji poddano hipotezę zakładającą istnienie takiej zależności. W badanej próbie najliczniej reprezentowani (N = 73) byli rodzice dzieci z umiarkowaną niepełnosprawnością. Wiek badanych dzieci mieścił się przedziale od 3 do 44 lat. Do zebrania materiału badawczego wykorzystano Kwestionariusz Dobranego Małżeństwa, kwestionariusz Moje dziecko oraz Kwestionariusz Realizacji Roli Rodzicielskiej wobec Dziecka Niepełnosprawnego Intelektualnie. Na podstawie wyników badania stwierdzono dominację akceptacji roli rodzicielskiej wobec dziecka z niepełnosprawnością intelektualną. Znaczną grupę wśród badanych rodziców stanowiły osoby, które zrezygnowały z innych ról społecznych, żeby poświęcić się niepełnosprawnym dzieciom. Płeć i wiek rodziców nie różnicowały pełnienia roli rodzicielskiej. Okazało się ponadto, że wykształcenie matek różnicowało sposób realizacji roli na skalach: zatracenie się w roli oraz odrzucenie roli. Matki z wykształceniem zawodowym były bardziej skłonne do poświęcania się upośledzonemu dziecku w porównaniu z matkami z wykształceniem średnim i wyższym. Mniejszą skłonność do zatracenia się w macierzyństwie wobec niepełnosprawnego dziecka wykazały matki pracujące w przeciwieństwie do matek nieaktywnych zawodowo. Stwierdzono istotną korelację pełnienia roli rodzicielskiej z oceną prezentowaną przez rodziców wobec niepełnosprawnego dziecka. Zauważono ponadto, że im mniejsze rozczarowanie małżeństwem, większe poczucie intymności oraz większe możliwości samorealizacji, tym większa była skłonność rodziców do akceptacji rodzicielstwa wobec niepełnosprawnego dziecka.