Celem badania było określenie formy pomocy terapeutycznej, która może wpływać na lęk szkolny u dzieci z dysleksją. W badaniu wzięło udział 165 dzieci uczęszczających do klas szóstych szkoły podstawowej oraz klas pierwszych i drugich gimnazjów. Badanych podzielono na trzy równe grupy; w grupie pierwszej znalazły się dzieci objęte minimum trzyletnią opieką terapeutyczną, w grupie drugiej – dzieci, które miały nieregularne doświadczenia terapeutyczne, a w grupie trzeciej – dzieci z dysleksją, które nigdy nie korzystały z opieki terapeutycznej. Do zebrania materiału badawczego wykorzystano kwestionariusz Ja i moja szkoła E. Skrzypek-Siwińskiej. Na podstawie wyników badania stwierdzono, że dzieci z nieregularnym doświadczeniem terapeutycznym wykazywały większy poziom ogólnego lęku szkolnego. Stwierdzono ponadto, że dzieci z tej grupy przejawiały również wyższy poziom lęku szkolnego związanego z sytuacją sprawdzania wiedzy. Wyniki badania wykazały także, że największy poziom lęku szkolnego i lęku w sytuacjach sprawdzania wiedzy występował u dziewcząt bez względu na ich doświadczenia terapeutyczne. Zwrócono uwagę na konsekwencje niesystematycznej pomocy terapeutycznej, która może powodować nasilony lęk szkolny.