W badaniu uczestniczyło 158 kobiet. W próbie badawczej większość stanowiły studentki Szkoły Wyższej im. Pawła Włodkowica w Płocku. Na podstawie pomiaru aktywności fizycznej wyodrębniono grupę kobiet aktywnych fizycznie (G1, N = 82; studentki Wydziału Wychowania Fizycznego); grupę kobiet mniej aktywnych fizycznie (G2, N = 32, studentki pedagogiki i pedagogiki specjalnej); grupę kobiet z Irlandii, podejmujących aktywność fizyczną (N = 44). Wiek badanych mieścił się w przedziale 16-64 lat. 92,68% studentek wychowania fizycznego i 78,13% studentek pedagogiki w chwili badania nie cierpiało na żadną chorobę. Głównym powodem, dla którego studentki wychowania fizycznego podejmowały aktywność fizyczną, była poprawa poziomu sprawności fizycznej. Studentki pedagogiki uprawiały sport przede wszystkim dlatego, że poprawiał stan zdrowia. Studentki wychowania fizycznego istotnie częściej niż kobiety z Irlandii grały w siatkówkę i podejmowały inne formy aktywności fizycznej. Z kolei Irlandki znacznie częściej niż pozostałe respondentki uczestniczyły w zajęciach fitnessu. Studentki wychowania fizycznego znacznie częściej niż Irlandki podejmowały aktywność fizyczną z własnej inicjatywy i wyżej oceniały możliwość jej uprawiania. Okazało się poza tym, że kobiety niezamężne istotnie częściej podejmowały aktywność fizyczną określaną jako „inne”, tj. tenis, nurkowanie, jazda konna, sporty walki i in. Osoby niezamężne istotnie częściej uprawiały sport, bo podnosił on poziom sprawności fizycznej; dla zamężnych kobiet aktywność fizyczna miała wartość dlatego, że poprawiała ich zdrowie.