Przedmiotem badania była zależność między motywami podejmowania aktywności ruchowej przez młodzież akademicką a poziomem tej aktywności, studiowanym kierunkiem i płcią. Do zebrania materiału badawczego wykorzystano metodę sondażu diagnostycznego, a w jej ramach – kwestionariusz ankiety. W badaniu uczestniczyli studenci drugiego i trzeciego roku studiów stacjonarnych i niestacjonarnych we Wszechnicy Świętokrzyskiej w Kielcach. W badanej próbie było łącznie 664 respondentów. Dla ponad połowy respondentów czynnikiem motywującym do aktywności ruchowej było lepsze samopoczucie fizyczne i psychiczne. W drugiej kolejności wskazywano chęć osiągnięcia ładnej sylwetki i kontrolę masy ciała, a w dalszej – poprawę ogólnego stanu zdrowia. Płeć różnicowała badanych pod względem wskazywanych przez nich motywów podejmowania aktywności sportowej. Dla kobiet ważniejsza była chęć osiągnięcia ładnej sylwetki, a dla mężczyzn – samopoczucie fizyczne i psychiczne. Płeć częściowo różnicowała studentów w zakresie wskazywanych barier w podejmowaniu aktywności ruchowej. Na pierwszym miejscu jako barierę wskazywano brak czasu. Kobiety na drugim miejscu wymieniały nietrwałą motywację w podejmowaniu aktywności ruchowej, a na trzecim zmęczenie; w przypadku mężczyzn kolejność tych dwóch czynników była odwrotna. Okazało się, że osoby charakteryzujące się niskim poziomem aktywności ruchowej częściej wskazywały jako motyw jej podejmowania chęć poprawy sylwetki. Stwierdzono ponadto, że największe problemy z motywacją mieli studenci o średnim i niskim poziomie aktywności ruchowej. Mniejsze trudności związane z motywacją do uprawiania aktywności sportowej mieli studenci wychowania fizycznego oraz osoby o wysokim poziomie aktywności fizycznej.