Celem badania była ocena przygotowania absolwentów pedagogiki opiekuńczo-wychowawczej do pracy korekcyjno-kompensacyjnej z dziećmi o zaburzonym rozwoju. W ramach badania pilotażowego przeprowadzono wywiady ankietowe wśród studentów piątego roku pedagogiki opiekuńczo-wychowawczej Wyższej Szkoły Pedagogicznej w Krakowie. W ocenie ankietowanych dyscypliny pedagogiczne i psychologia, których przedmiotem jest również dziecko o zaburzonym rozwoju, nie uwzględniały w doborze treści programowych problemu pedagogiki korekcyjnej lub uwzględniały go w stopniu niewystarczającym. To samo dotyczyło metodyki pracy opiekuńczo-wychowawczej, pedagogicznej praktyki śródrocznej i praktyki ciągłej w placówkach opiekuńczo-wychowawczych, które głównie przygotowywały studentów do pełnienia funkcji zawodowych. Autorka badania wyraziła opinię, że badani mogli mieć trudności z trafnym rozpoznaniem zaburzeń rozwojowych u dzieci i programowaniem możliwości dziecka w danym zakresie. 56,5% ankietowanych uważało jednocześnie, że znajomość problematyki pedagogiki korekcyjnej jest w ich pracy niezbędna. 28,6% badanych deklarowało chęć podjęcia pracy w domu dziecka, 21,4% w szkole podstawowej, 17,8% w poradni wychowawczo-zawodowej. Autorka badania zwróciła uwagę, że wyniki świadczą o niedocenianiu przygotowania studentów do pracy terapeutycznej w zakresie teoretycznym i metodycznym oraz że w poszukiwaniu optymalizacji procesu kształcenia pedagogów konieczne jest sięgnięcie do koncepcji szerokoprofilowego kształcenia kandydatów na nauczycieli, będącej wynikiem prac uczonych skupionych wokół Klubu Rzymskiego.