Przedmiotem badania były warunki, proces i wyniki rozwoju zawodowego studentów uczelni wyższych. Szczegółowe pytania badawcze dotyczyły form aktywności prozawodowej i zawodowej studentów. W badaniu posłużono się metodą profesjograficzną, opartą na założeniach metody biografii ogólnej. Narzędziem badań był kwestionariusz. Badania przeprowadzono w czterech uczelniach wyższych: na Uniwersytecie Śląskim w Katowicach, Akademii Ekonomicznej w Katowicach, Politechnice Śląskiej w Katowicach i w Wyższej Szkole Pedagogicznej w Bydgoszczy. Dobrano (celewo) małe próbki biograficzne po jednej grupie seminarium magisterskiego z różnych kierunków studiów. Zebrano 150 wypełnionych kwestionariuszy, w tym 105 od studentek (głównie humanistyczne kierunki) i 45 od studentów (głównie matematyczno-przyrodnicze i techniczne kierunki). 85 osób reprezentowało pochodzenie inteligenckie, 62 – robotnicze, trzy – chłopskie. 123 studentów rekrutowało się z dużych i małych miast, 27 – ze wsi. Stan swojego zdrowia respondenci oceniali na dobry i bardzo dobry (137), dostateczny (11) i niedostateczny (1). W wyniku wcześniejszych badań autor wyróżnił trzy składniki rozwoju zawodowego: warunki rozwoju zawodowego, proces rozwoju zawodowego, wyniki rozwoju zawodowego. Posłużyły one do kategoryzacji wyników badań kwestionariuszowych na studentach. Głównym motywem wyboru uczelni przez studenta była jej bliska lokalizacja (53,3%), a wyboru kierunku studiów – zainteresowania (62,3%). Większość badanych stwierdziła, że słusznie i trafnie wybrała kierunek studiów i przyszły zawód (80%) oraz powtórzyłaby wybór uczelni (73,3%) i kierunku studiów (69,4%), gdyby nie została przyjęta na pierwszy rok studiów. Większość badanych uważała, że przeżywała okres adaptacji do uczelni i kierunku studiów w trakcie pierwszego roku studiowania (62,7%). Jednocześnie badani już od pierwszego roku identyfikowali się z uczelnią (60%) i kierunkiem studiów (52%). Poczucie stabilizacji osiągnęli jednak dopiero na trzecim roku, tak w kontekście uczelni (50,1%), jak i kierunku studiów (55,5%). Najważniejszymi treściami kształcenia były zdaniem 48,8% humanistyczne treści, w opinii 62,5% – treści zawodowo-specjalistyczne. Badani stwierdzili, że było zbyt wiele godzin wykładów (64,6%) i zbyt mało praktyk zawodowych (47,5%), które uznali za najbardziej pożądany rodzaj zajęć dydaktycznych ze względu na kwalifikacje zawodowe (54,3%). Wyraźna większość badanych była zadowolona z wyników studiów (65,3%), choć całokształt rozwoju zawodowego ocenili jako średni (69,4%). Do uzyskania wysokich wyników potrzebne były ich zdaniem zainteresowania kierunkowe (69,3%), systematyczna praca (75,3%) oraz pracowitość (66,7%). Badani poprawiliby na uczelniach wyższych organizację zajęć dydaktycznych (25%), zmieniliby słabych nauczycieli (20%) i zlikwidowaliby przedmioty z nauk politycznych (20%). Zdaniem badanych struktury treści kształcenia zawodowego tworzy się w świadomości studentów dopiero na trzecim roku (58%), a najszybciej powstają pewne struktury wiedzy kierunkowej i specjalistycznej. Większość magistrantów opowiedziała się przeciwko pisaniu pracy magisterskiej jako nieprzydatnej w ich rozwoju zawodowym (66,6%) oraz wyraziła zadowolenie ze zbliżającego się zakończenia studiów (85,3%). Badani stwierdzili, że studenci myślą już o pracy zawodowej na drugim roku, ale największe nasilenie takich aspiracji pojawia się na piątym roku (36,8%). Większość wyraziła zamiar podjęcia pracy zgodnej z uzyskanymi kwalifikacjami (73,3%), które oceniła pozytywnie (68%). Pracę zawodową studenci zaliczyli do wartości zadeklarowanych (38,5%).