W ramach badania przeprowadzono 38 wywiadów z byłymi wychowankami, urodzonymi w latach 1959-1980, placówek opiekuńczo-wychowawczych. 3 osoby spędziły w placówkach do 3 lat, 6 osób 3-5 lat, 14 osób 5-10 lat, 7 osób powyżej 15 lat. 6 badanych umieszczono w jednej placówce, 9 badanych w 2 placówkach, 15 badanych w 3 placówkach, 5 badanych w 4 placówkach, a 3 badanych w 5. Na podstawie wywiadów stwierdzono, że dominującym sposobem doświadczania instytucjonalizacji jest adaptacja do placówki dzięki funkcjonowaniu w grupie rówieśniczej. Dla byłych wychowanków to właśnie rówieśnicy okazywali się głównymi źródłami wsparcia. Rzadziej na proces adaptacji wychowanka miał wpływ kontakt z innym znaczącym dorosłym albo opiekunem biograficznym, np. wychowawcą. Na traumatyzację instytucjonalizacji opisywaną przez respondentów składały się doświadczane poczucie osamotnienia oraz przemoc ze strony rówieśników. Jako dzieci wychowankowie byli ofiarami przemocy rówieśniczej, co dewastująco wpłynęło na ich psychikę i prawdopodobnie pogarszało stan zdrowia. Na podstawie wypowiedzi badanych zauważono, że 4 osoby w pełni zaadaptowały się do warunków w placówce opiekuńczo-wychowawczej.