Badanie o charakterze komparatystycznym miało na celu porównanie 20 systemów oświaty (np.: Singapur, Hongkong, Korea Południowa, Anglia, Łotwa, Litwa, Słowenia, Polska, Armenia, Chile, Ghana, Jordania). Autorzy raportu przeanalizowali reformy w wybranych systemach oświatowych, dzięki czemu udało się opisać doświadczenia 575 interwencji systemowych. Dobór krajów był celowy (wybrano reformy z tych krajów, w których odnotowano znaczącą poprawę wyników nauczania). Badanie wzbogacono danymi pochodzącymi z rozmów przeprowadzonych z ponad 200 osobami, w tym z nauczycielami, urzędnikami, liderami systemów edukacji. Wyniki analizy doprowadziły do wniosku, że w polskim systemie oświaty w latach 2000-2002 stworzono solidne fundamenty systemu edukacyjnego, który na ustalonej skali z poziomu przeciętnego podniósł się na poziom dobry. Wnioski dla polskiego systemu oświaty są postulatem integralnych działań w obszarze edukacji nie tylko nauczycieli (szkolnych i akademickich), dyrekcji szkół, administracji oświatowej, organizacji pozarządowych, związków zawodowych, opinii publicznej, uczniów, lecz także samorządów terytorialnych. Jednym z wniosków generalnych jest fakt osiągania zróżnicowanych wyników przy podobnych wydatkach na edukację.