W badaniu wzięło udział 40 nauczycieli pracujących w Ośrodku Szkolno-Wychowawczym w Wyszkowie, w którym uczyły się dzieci i młodzież z niepełnosprawnością intelektualną w stopniu lekkim, umiarkowanym, znacznym i głębokim oraz z całościowymi zaburzeniami rozwoju. W badanej próbie było 36 kobiet i 4 mężczyzn. Do zebrania materiału badawczego posłużono się metodą sondażu diagnostycznego, a w jej ramach techniką ankietową. 36 respondentów zgodziło się z twierdzeniem, że niepełnosprawni to ludzie, których łatwiej zranić niż osoby pełnosprawne. 28 badanych uważało osoby niepełnosprawne za niepewne siebie, 8 za nerwowe, 20 za będące obciążeniem dla bliskich, 16 za samotne, 22 za ubogie, 22 za wycofujące się, 28 za lękliwe, 8 za niezadowolone z życia, a 20 za słabe. 4 nauczycieli sądziło, że społeczeństwo ma bardzo dobry stosunek wobec osób niepełnosprawnych, 16 uznało tę postawę za dobrą, 6 za raczej niedobrą, 6 za złą, a 8 nie potrafiło odpowiedzieć na to pytanie. 21 badanych miało w rodzinie albo wśród przyjaciół osobę z niepełnosprawnością ruchową, a 22 respondentów posiadało wśród znajomych osobę z niepełnosprawnością intelektualną. Nauczyciele na ogół nie chcieliby spotykać się z osobami chorymi na choroby psychiczne, natomiast aprobowali relacje z osobami z niepełnosprawnością ruchową, często wskazywali również w tym kontekście osoby z niepełnosprawnością intelektualną i sensoryczną.