Wybrane cele badania: diagnoza potrzeb osób młodych w zakresie kształcenia i aktywizacji zawodowej, możliwe formy wsparcia osób młodych w tym zakresie, identyfikacja możliwych sposobów dotarcia do osób zagrożonych wykluczeniem społecznym. Do zebrania materiału badawczego wykorzystano metodę zogniskowanych wywiadów grupowych, które przeprowadzono w sześciu miastach województwa mazowieckiego: Warszawie, Radomiu, Płocku, Siedlcach, Ostrołęce i Ciechanowie. W każdej grupie było od 8 do 10 respondentów. Ponadto przeprowadzono telefoniczny wywiad pogłębiony z przedstawicielem prywatnej agencji zatrudnienia. Respondenci określili młodzież z ubogich rodzin wielodzietnych i niepełnych jako w mniejszym stopniu zagrożoną bezrobociem. W opinii badanych większe zagrożenie wykluczeniem społecznym dotyczyło młodzieży z rodzin patologicznych, dysfunkcyjnych i bezradnych opiekuńczo – ze względu na zaburzenia w systemie wartości, niewłaściwe wzorce i niskie kwalifikacje. Również pomoc osobom z takich rodzin jest utrudniona – młodzież taka wykazuje często bierną i roszczeniową postawę; jest to powiązane z niską samooceną i brakami kapitału kulturowego. Jako mniej zagrożoną wykluczeniem określono grupę osób z terenów byłych PGR-ów, mimo że młodzież ta pochodzi często z rodzin ubogich i patologicznych. Respondentów poproszono o sformułowanie rekomendowanych działań, skierowanych do osób zagrożonych wykluczeniem społecznym. Badani proponowali m.in., by mobilizować młodzież z rodzin patologicznych do podjęcia aktywności, a także uświadamiać jej istotę wykształcenia i kwalifikacji, a także korzyści wynikających z zatrudnienia.