Badanie zrealizowano w ramach RPBP.III.25. Przedmiotem badania był wpływ ekstrawersji, neurotyzmu i inteligencji na czas reakcji prostej badanych. Do pomiaru czasu reakcji zastosowano aparat zaprojektowany i wykonany w 1986 roku, który umożliwiał bodźcowanie zarówno wzrokowe, jak i słuchowe. W badaniu wykorzystano bodźce świetlne słabe (błysk małej lampki, około 0,1 wat) i silne (błysk lampy fotograficznej, 36 dżula) oraz bodźce dźwiękowe słabe (40 dB) i silne (100 dB). Każdemu badanemu eksponowano 64 bodźce (32 wzrokowe i 32 słuchowe), tworzące dwie identyczne serie, z których pierwsza obejmowała informacje o rodzaju, sile i miejscu aplikacji bodźca (lewe/prawe oko/ucho), a druga nie. Za klucz reakcyjny posłużyło puszczenie przycisku w momencie pojawienia się bodźca. Procedurę badawczą oparto na metodyce opracowanej w latach pięćdziesiątych przez E.I. Bojko. Badaniem objęto 130 uczniów (wyłącznie chłopcy) klas trzecich kilku szkół średnich w Krakowie. Poziom ekstrawersji, neurotyzmu i inteligencji zmierzono z użyciem Inwentarza Osobowości Eysencka i testu inteligencji Ravena. Ostatecznie uzyskano pełne wyniki od 70 osób. Do analizy wariacyjnej zakwalifikowano 24 przypadki. Analiza ta nie wykazała wpływu ekstrawersji, neurotyzmu oraz ich interakcji z inteligencją na czas reakcji prostej. Korelację na poziomie istotnym statystycznie uzyskano w przypadku inteligencji, jednak interpretacja wyników w tym zakresie stwarzała trudności ze względu na brak dostatecznej wiedzy o mechanizmie fizjologicznym inteligencji. Potwierdzony w innych badaniach związek między badanymi cechami a czasem reakcji mógł wynikać z niekontrolowanych interakcji ekstrawersji i neurotyzmu z inteligencją oraz sugerował istnienie wspólnego mechanizmu wpływu wszystkich tych trzech cech na czas reakcji prostej.